Historia jednej sukienki, która nie zawsze była sukienką.

        Zimą zeszłego roku, na jednej z wielu wyprzedaży zakupiłam dość dużo Limy Dropsa w kolorze kremowym. Oczywiście bez żadnego konkretnego celu. Może i był, ale niezbyt sprecyzowany. Na początku wiosny, powzięłam decyzję o dzierganiu oversizowego swetra. Wiem, że robiło się coraz cieplej, ale chciałam mieć w szafie sweter, który będzie mnie grzał podczas zimnego lata, które u nas nie jest rzadkością. Ależ cel! Projekt rodził si w trakcie dziergania.  Miał być jak najprostszy, bo to lubię najbardziej. Jedynym ozdobnikiem miał być wzór, który znalazłam u Moniki z blogu MonDu. Monika dzierga fantastyczne rzeczy i czasami dzieli się z czytelnikami swoimi wzorami. Użyłam schematu, który zastosowała w swoich cudnych pledach.
        Dziergałam, dziergałam aż w kwietniu przyszło lato i odeszło dopiero pod koniec października.  Nie było mocy przerobowych, a przede wszystkim chęci aby dziergać gruby, duży, wełniany sweter. I w ten sposób powstał UFok. I leżałby tak długo, gdyby nie to, że skończyłam wszystko co miałam w dzierganiu i zero pomysłów na coś nowego. Wyciągnęłam więc moje wielkie kremowe jeszcze nic. Założyłam i stwierdziła, że jest nieźle, ale byłoby lepiej, gdyby to była oversizowa sukienka. Sprułam górę przygotowaną do przyłączenia rękawów i przedłużyłam. Dorobiłam rękawy, golf i jest.
Ponieważ dziergałam go tak długo to nie pamiętam ile zużyłam Limy. jedynie co wiem, że robiłam na drutach 4,5.
Zdjęcia takie "se", bo fotograf jak zwykle już wsiadał do samochodu i udawał się w kierunku Warszawy. Robił co mógł, ale modelka kaprysiła okrutnie.

 Barnaba jak zwykle też chciał być na zdjęciu.

Zszywanie ściągnęłam od Marzeny. Nie chciało mi się zszywać.

Tak patrzę na zdjęcia, że ten mój worek na ziemniaki zbyt fotogeniczny nie jest, ale jaki wygodny. Na żywo wygląda  lepiej. Naprawdę!

Wreszcie!!!!

           Jedna z najdłuższych moich robótek(jeszcze dłuższa się właśnie kończy) została wreszcie przeze mnie zakończona. Od kiedy zobaczyłam na zdjęciach Still Light Tunic zapragnęłam ją mieć. Początkowo nie byłam pewna czy potrafię ją zrobić, potem nie miałam odpowiedniej włóczki. Kiedy już nic nie stało na przeszkodzie rozpoczęłam żmudne dzierganie na drutach 2,75 z Jilly kolor Wineberry  Dream in Color(3,8 motka).  Dobrych parę miesięcy zabrało uporanie się z poniższym dziełem. Długość dziergania wynikała z coraz to innych zamówień mojej rodziny i przyjaciół, ze zbliżających się świąt.
           Przed blokowaniem założyłam tuniko-sukienkę i trochę zadrżałam, bo była mocno opięta i trochę krótka. Marzena dobiła mnie jeszcze mówiąc, że Jilly się za bardzo nie rozciąga. Blokując naciągałam i  rozciągałam jak się tylko dało. I rozmiarowo wyszło dobrze. Kolor jest cudny! Bardzo, bardzo mi się podoba. Ponieważ włóczka jest ręcznie farbowana, to jeden motek trochę się różnił. Ale ja nie z tych, co będą mieszać motki. Zostawiłam ten różniący się na koniec i dół sukienki oraz rękawy są ciemniejsze. Ale co tam. W końcu to ręczna robota.
          Zdjęcia były robione w zeszłym tygodniu, gdy mój mąż był jedną nogą w samochodzie do Warszawy. Myślałam, że w tym tygodniu zrobi lepsze. Jednak pogoda, deszczowa i baaardzo wietrzna pokrzyżowała plany. A ja należę do niecierpliwych i nie zniosłabym kolejnego tygodnia bez pochwalenia się.
          Tak więc, oto ona:

 

 

Merigold

Jak wiecie 30 grudnia zeszłego roku skończyłam testowaną dla Marzeny Merigold. Trochę schła, potem została poddana poprawkom, bo coś rękawy mi wyszły za długie i jest. A nie, jeszcze po drodze nie było pogody do zdjęć. Kiedy wyszło słońce, to Mój Własny Mąż poszedł do pracy po świątecznym lenistwie. Dziś udało mi się przechwycić dobre chęci Męża do błyskawicznej trzyminutowej sesji zdjęciowej. Błyskawicznej, bo mnie znowu porzuca na parę miesięcy na rzecz Warszawy. Nie jest jednak tak źle, bo obiecał,że będzie co tydzień do mnie wracał.
Koniec gadulstwa. Popatrzcie. Wrzuciłam tu nawet zdjęcia z zamkniętymi, przymkniętymi oczami, bo nie mam wyboru.