wtorek, 28 czerwca 2016
czwartek, 9 czerwca 2016
Dipped
Już wam kiedyś pisałam, że nastąpił u mnie czas prucia swetrów, które nosiłam bardzo rzadko.
Kolejny został spruty i przetworzony. Było mi szkoda Chmurkowej włóczki, Smooshy w cudownym, głębokim fioletowym kolorze. Oczywiście szukałam dość długo odpowiedniego wzoru. I na co padło?
Znowu na wzór Justyny Dipped. Urzekł mnie prostotą i drobnym urozmaiceniem, czyli kolorem na rękawach. Do fioletu dobrałam koralowe Fino, też Chmurki, który mi został po innym swetrze Justyny.
Wzór rozpisany pięknie. Dziergało się szybko. Gorzej było z guzikami. Najpierw kupiłam za duże. Później upłynęło wiele dni zanim się udałam do stolicy Powiatu (to raptem 18 kilometrów, ale jechać specjalnie po guziki nie bardzo mi się chciało). Kolejna zwłoka, to oczekiwanie na zdjęcia.
Wreszcie się udało. I o dziwo, nie mam zdjęć na ściance z drewna, tylko udaliśmy się na spacer z psem i wykonaliśmy parę fotek. Piękna pogoda, która nas nie opuszcza od wielu tygodni, bardzo nam pomogła.
Sweter wyszedł idealny, mały, wdzięczny, do spódnic i sukienek. Nie jest to do końca mój ulubiony fason, ale już go lubię.
Dziergałam na drutach 3,5 i mankiety na 3,0. Włóczki nie zużyłam całej, zostało jeszcze na czapkę, mitenki.
Barnaba uwielbia łąki. Jak był młody skakał wśród traw jak antylopa, odbijał się z czterech łap, tarzał się, biegał. Nie można go było dowołać. Teraz jest staruszkiem, który statecznie się porusza, wręcz drepcze, człapie noga za nogą. Jedno co mu pozostało to niechęć do zdjęć. Rewelacyjnie unika aparatu. Zrobienie mu zdjęć to wielka sztuka.
A na koniec zdjęcie , które udowadnia, że u nas kutry pływają nie tylko po morzu wody, ale także po morzu traw.
Kolejny został spruty i przetworzony. Było mi szkoda Chmurkowej włóczki, Smooshy w cudownym, głębokim fioletowym kolorze. Oczywiście szukałam dość długo odpowiedniego wzoru. I na co padło?
Znowu na wzór Justyny Dipped. Urzekł mnie prostotą i drobnym urozmaiceniem, czyli kolorem na rękawach. Do fioletu dobrałam koralowe Fino, też Chmurki, który mi został po innym swetrze Justyny.
Wzór rozpisany pięknie. Dziergało się szybko. Gorzej było z guzikami. Najpierw kupiłam za duże. Później upłynęło wiele dni zanim się udałam do stolicy Powiatu (to raptem 18 kilometrów, ale jechać specjalnie po guziki nie bardzo mi się chciało). Kolejna zwłoka, to oczekiwanie na zdjęcia.
Wreszcie się udało. I o dziwo, nie mam zdjęć na ściance z drewna, tylko udaliśmy się na spacer z psem i wykonaliśmy parę fotek. Piękna pogoda, która nas nie opuszcza od wielu tygodni, bardzo nam pomogła.
Sweter wyszedł idealny, mały, wdzięczny, do spódnic i sukienek. Nie jest to do końca mój ulubiony fason, ale już go lubię.
Dziergałam na drutach 3,5 i mankiety na 3,0. Włóczki nie zużyłam całej, zostało jeszcze na czapkę, mitenki.
Barnaba uwielbia łąki. Jak był młody skakał wśród traw jak antylopa, odbijał się z czterech łap, tarzał się, biegał. Nie można go było dowołać. Teraz jest staruszkiem, który statecznie się porusza, wręcz drepcze, człapie noga za nogą. Jedno co mu pozostało to niechęć do zdjęć. Rewelacyjnie unika aparatu. Zrobienie mu zdjęć to wielka sztuka.
A na koniec zdjęcie , które udowadnia, że u nas kutry pływają nie tylko po morzu wody, ale także po morzu traw.
Subskrybuj:
Posty (Atom)